Zygmunt Gromnicki

Zygmunt Włodzimierz Gromnicki

Stanisław Szymański

Gula, Grom, Alecki, Gromowski

kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia	2 maja 1911 Kołomyja
Data i miejsce śmierci	18 sierpnia 1994 Szczecin
Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, Armia Krajowa, Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	11 Karpacki Pułk Artylerii Lekkiej, 1 Wileński Pułk Artylerii Lekkiej, Okręg Warszawa AK
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca baterii, oficer sieci wywiadu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie
Późniejsza praca	kierownik wydziału kontroli, zastępca dyrektora ds. technicznych, naczelnik wydziału produkcji pomocniczej
Odznaczenia

Zygmunt Włodzimierz Gromnicki vel Stanisław Szymański pseud.: „Gula”, „Grom”, „Alecki”, „Gromowski” (ur. 2 maja 1911 w Kołomyi, zm. 18 sierpnia 1994 w Szczecinie) – oficer Wojska Polskiego, cichociemny, kapitan Sił Zbrojnych PRL.

Życiorys

Po ukończeniu III Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Stanisławowie, zdaniu matury w 1931 roku i odbyciu służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim podjął pracą jako sekretarz w gimnazjum, które ukończył. W 1937 roku rozpoczął studia na Wydziale Budowlanym Politechniki Lwowskiej, jednak po roku nie kontynuował nauki.

We wrześniu 1939 roku walczył jako oficer przydzielony do artylerii piechoty: był dowódcą plutonu, a następnie dowódcą baterii w 11 Karpackim pułku artylerii lekkiej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Po przekroczeniu granicy polsko-węgierskiej został internowany. W listopadzie 1939 roku znalazł się we Francji, gdzie wstąpił do 1 Wileńskiego pułku artylerii lekkiej (1 Dywizji Grenadierów), w którym był przydzielony do 3 baterii. Do 14 stycznia 1941 roku przebywał w nieokupowanej Francji, pracując w obozie pracy. Przez Afrykę północną dostał się na Gibraltar, gdzie od lutego 1941 roku do listopada 1942 roku pracował jako oficer łącznikowy do Afryki północnej przy Polskiej Misji Morskiej, prowadząc ewakuację polskich żołnierzy z Afryki. Od grudnia 1942 roku przebywał w Wielkiej Brytanii.

Zgłosił się do służby w kraju. Ukończył Oficerski Kurs Doskonalenia Administracji Wojskowej (kamuflaż polskiej szkoły wywiadu) oraz odbył praktykę w Kierownictwie Marynarki Wojennej. Został zaprzysiężony 5 listopada 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi (Włochy). Zrzutu dokonano w nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 1”, którą dowodził kpt. Stanisław Daniel.

Po skoku otrzymał przydział do Komendy Głównej Armii Krajowej: do samodzielnej ekspozytury „Lombard” w Referacie „Zachód” Wydziału Wywiadu Ofensywnego „Stragan” w Oddziale II Informacyjno-Wywiadowczym jako oficer sieci wywiadu morskiego.

Po wybuchu powstania warszawskiego Gromnicki został oficerem do zleceń szefa kwatery („Admirała”) Kwatery Głównej Komendy Okręgu Warszawa AK. Po upadku powstania dostał się do niemieckiej niewoli, z której wyszedł w maju 1945 roku i 11 maja dotarł do Wielkiej Brytanii. Następnie powrócił do Polski. W okresie od lipca 1952 do czerwca 1953 przebywał w więzieniu, po aresztowaniu przez UB.

Pracował Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym (jako kierownik wydziału kontroli, 1948–1951), Okręgowym Zarządzie Kin (jako zastępca dyrektora ds. technicznych, 1951– ), Zjednoczeniu Budownictwa Rolniczego (jako naczelnik wydziału produkcji pomocniczej, od 1968 roku). W 1976 roku przeszedł na emeryturę. W 1972 roku awansowany na kapitana.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie, pierwszy 23 grudnia 1940 roku
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – 19 listopada 1942 roku.

Życie rodzinne

Był synem Władysława, maszynisty kolejowego, i Olgi z domu Teichman. W 1936 roku ożenił się z Teodozją Kliszcz (1912–1985), z którą miał syna Wacława (ur. w 1949 roku).

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 44–45. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 317. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 189–190.