Zygmunt Mycielski

Zygmunt Mycielski

(c) Stansfield z polskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1907 Przeworsk
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1987 Warszawa
Miejsce spoczynku	Wiśniowa
Zawód, zajęcie	kompozytor, pisarz, publicysta, krytyk muzyczny
Odznaczenia

Zygmunt Mycielski, hr. h. Dołęga (ur. 17 sierpnia 1907 w Przeworsku, zm. 5 sierpnia 1987 w Warszawie) – polski kompozytor, publicysta, pisarz i krytyk muzyczny.

Życiorys

(c) Bastian, CC BY 3.0

Herb Dołęga

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Szembeków^[1]. Szkołę średnią ukończył w Krakowie, gdzie uczył się muzyki u o. Bernardino Rizziego, włoskiego kompozytora, organisty i dyrygenta chórów. Od 1928, za radą Karola Szymanowskiego, kontynuował edukację muzyczną w École normale de musique w Paryżu u Paula Dukasa i Nadii Boulanger. W 1926 wstąpił do Association des Jeunes Musiciens Polonais (Stowarzyszenie Młodych Muzyków Polskich), stworzonego przez bardzo liczną w tych latach grupę polskich muzyków studiujących w stolicy Francji. W latach 1934–1936 był jego prezesem.

Brał udział w II wojnie światowej: w kampanii wrześniowej i działaniach we Francji w 1940. Jako żołnierz polskiej armii znalazł się w stalagu, następnie został skierowany do przymusowej pracy u niemieckiego rolnika. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski.

W latach 1946–1948 i 1957–1959 współredagował „Ruch Muzyczny”, a od 1960 do 1968 był redaktorem naczelnym tego pisma. Współredagował „Res Facta”, „Rocznik Chopinowski” i „Chopin Studies”. W 1955 opublikował w „Przeglądzie Kulturalnym” artykuł krytykujący izolację polskiej kultury od twórczości kompozytorów w świecie. Po wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji opublikował w paryskiej „Kulturze” „List otwarty do muzyków czeskich i słowackich”, za który spotkały go restrykcje ze strony władz PRL: pozbawienie funkcji redaktora naczelnego „Ruchu Muzycznego”, objęcie podmiotowym zapisem cenzury i zakaz wyjazdów zagranicznych. W 1974 podpisał wraz z innymi intelektualistami i artystami tzw. "list piętnastu", skierowany do władz PRL z żądaniem udostępnienia Polakom zamieszkałym w ZSRR kontaktu z polską kulturą oraz własnego szkolnictwa. W 1975 podpisał memoriał 59 intelektualistów do władz w związku z projektowanymi zmianami w konstytucji. W 1978 uczestniczył w założeniu nielegalnego Towarzystwa Kursów Naukowych, działającego w środowiskach studenckich. Działania te zwróciły na niego uwagę Urzędu Bezpieczeństwa, który obserwował i szykanował go przez długie lata, jako jedną z nielicznych osób ze środowiska muzycznego^[2].

Mimo utrudnień stwarzanych mu przez władze w latach 70., jego utwory kilkakrotnie wykonywano na festiwalu Warszawska Jesień, a sam Mycielski wyjeżdżał za granicę oraz publikował w „Ruchu Muzycznym”, m.in. stałe felietony, które wydano (w niewielkim nakładzie) w wersji książkowej.

W latach 1947–1948 i 1952–1954 był wiceprezesem, a w okresie 1948–1949 prezesem Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich (ZKP). Od 1985 do 1987 był członkiem jego prezydium. W latach 1954–1957 i 1960–1983 znajdował się także w składzie Komisji Kwalifikacyjnej ZKP. Od 1983 był członkiem honorowym Związku.

W grudniu 1975 roku był sygnatariuszem protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)^[3].

Zmarł w Warszawie, lecz został pochowany w Wiśniowej nad Wisłokiem, gdzie w 1988 z inicjatywy Andrzeja Szypuły założono Towarzystwo im. Zygmunta Mycielskiego. W jego ramach powstało w 1990 czasopismo „Kamerton”, koncentrujące się na dokumentacji oraz propagowaniu życia i twórczości kompozytora. Także w 1990 Telewizja Polska zrealizowała film: Zygmunt Mycielski - Szkic do portretu.

Decyzją Zygmunta Mycielskiego jego spuścizna twórcza została zdeponowana u Barbary Zwolskiej-Stęszewskiej i Jana Stęszewskiego w Warszawie. Archiwum zawiera m.in. szkice, rękopisy i wydania kompozycji, piśmiennictwo muzyczne i literackie, obfitą korespondencję oraz unikatowe dzienniki opublikowane w Dzienniku 1960–1969 (Iskry, Warszawa 2001), Dzienniku 1950–1959 (Iskry, Warszawa 1999) oraz Niby dzienniku (Iskry, Warszawa 1998). Dzienniki rzucają nowe światło na biografię Mycielskiego, ujawniając m.in. jego homoseksualizm^[4].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1955)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1981)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1953)^[5]
• Kawaler Orderu Zasługi Kulturalnej (Monako, 1961)^[6]

Nagrody

• Nagroda państwowa III stopnia za Symfonię nr 1 – „Symfonię polską” (1952)
• Nagroda Związku Kompozytorów Polskich (1954 i 1987)
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za Uwerturę śląską na orkiestrę i dwa fortepiany
• Nagroda specjalna Concours Musical Prince Rainier III de Monaco za II Symfonię
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia

Kompozycje

Zygmunt Mycielski komponował symfonie, pieśni, balety (Zabawa w Lipinach), utwory kameralne i wokalno-instrumentalne. Jego twórczość muzyczna utrzymana jest głównie w stylistyce neoklasycystycznej.

Publikacje

• Ucieczki z pięciolinii, PIW, Warszawa 1957
• Notatki o muzyce i muzykach, PWM, Kraków 1961
• Postludia, PWM, Kraków 1977
• Szkice i wspomnienia, Biblioteka "Więzi", Warszawa 1999
• Dziennik 1950–1959, Iskry, Warszawa 1999
• Dziennik 1960–1969, Iskry, Warszawa 2001
• Niby-dziennik 1969–1981, Iskry, Warszawa 2010
• Niby-dziennik ostatni 1981–1987, Iskry, Warszawa 2012

Przypisy

Bibliografia

• Zygmunt Mycielski w serwisie Culture.pl
• Zygmunt Mycielski. polmic.pl. [dostęp 2011-06-21]. (pol.).