Ignacy Płażewski, Pałac Izraela Kalmanowicza Poznańskiego przy ulicy Ogrodowej w Łodzi, I/4722/4

Fotografia Ignacego Płażewskiego przedstawiająca pałac Poznańskich, mieszczący się na rogu ulicy Ogrodowej oraz Zachodniej od strony parku Staromiejskiego. Na fotografii widać kobiety spacerujące po alejce parkowej. Pałac znajdujący się obok zabudowań fabrycznych oraz domów mieszkalnych robotniczych tworzą razem zespół fabryczno-rezydencjonalny. Izrael Kalmanowicz Poznański zakupił teren dający początek zespołowi w latach 70. XIX wieku. Początkowo w miejscu pałacu znajdował się skromniejszy budynek mieszkalny, który stał się zaczątkiem późniejszych realizacji architektonicznych. W 1888 r. zostaje utworzony projekt założenia pałacowego reprezentującego elementy nawiązujące do renesansu włoskiego i francuskiego, pod którym podpisał się ówczesny architekt miejski Hilary Majewski, choć prawdopodobne jest również autorstwo Juliusza Junga, który związany był z rodziną Poznańskich jako architekt od początku lat 80. XIX wieku. W 1898 r. nastąpiła modyfikacja zabudowań według założeń Juliusza Junga oraz Dawida Rosenthala, a pałac zaczął zyskiwać formę zbliżoną do dzisiejszej. Następna modernizacja według projektu Adolfa Zelingsona miała miejsce w latach 1901-1903. Główny korpus budynku ma charakter monumentalnej neobarokowej budowli z licznymi dekoracjami. Pałac w swojej historii przechodził liczne modernizacje. Od stycznia 1927 r. mieścił się w nim Urząd Wojewódzki. W trakcie II wojny światowej mieścił się w nim Zarząd Cywilny, a od 1940 r. stał się siedzibą naczelnych władz i głównych wydziałów Rejencji Łódzkiej (Regierungsbezirk Litzamannstadt). Po II wojnie światowej ponownie mieścił się w nim Urząd Wojewódzki, od 1950 r. stał się siedzibą Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. W końcówce lat 50. XX wieku zostało dobudowane skrzydło poprzeczne, w którym do dziś siedzibę ma Urząd Skarbowy. Od 1975 r. część pałacu Poznańskiego stała się siedzibą Muzeum Historii Miasta Łodzi (od 2009 r. Muzeum Miasta Łodzi).